Ik ben over het algemeen een positieve, enthousiaste vrouw. Met een paar zwakke punten. Een van die dingen is, dat ik bij stress en spanning aan het snoepen sla. Ik houd mezelf zoet, tegen beter weten in. Vroeger kon ik daar boos over worden op mezelf. Nu berust ik er in, en kies ik een moment uit waarop ik genoeg wilskracht heb om mijn ‘zoete spiraal naar boven’ (en dan bedoel ik de kilo’s) te doorbreken. Want inmiddels weet ik dat moment feilloos te herkennen. Wanneer het zich aandient, dan neem ik een strong decision, en dat werkt altijd. Dan kost het me bijna geen moeite om gefocust naar mijn doel toe te werken.

Dit keer liet dat moment lang op zich wachten. Ik had privé een paar pittige dingen te verstouwen. Dat besprak ik begin juli met mijn tennismaatje Anouk. Op de tennisbaan. Ik vertelde dat ik gewoon niet de wilskracht had om mijn negatieve spiraal te doorbreken. ‘Dan is het niet het goede moment’ zei ze. ‘Jouw wilskracht gaat nu waarschijnlijk op aan al je sores en als deze op is, ergens op je dag, dan is het heel lastig om verleidingen te weerstaan. Het enige wat dan helpt, is dat de verleiding gewoonweg niet beschikbaar is.’ Ik vond het mooi gezegd, het klopte voor mij. En aangezien in ons huis met pubers er altijd wel iets te eten is, kan ik niet echt om zoete verleidingen heen. En dus stelde ik mijn strong decision nog even uit. Juist door de acceptatie van mijn 'zwakte', kreeg ik meer energie. Waardoor ik nog geen maand later toch de knop om kon zetten. En ik voel me er prima bij. De extra kilo’s zijn verdwenen, en zeker zo belangrijk, de zwaarte van binnen is ook opgelost. Zo buiten, zo binnen. Niet omdat alle sores al opgelost is, maar ik ga er nu anders mee om. Het is een stukje van mijn leven wat even lastig is, het grootste deel is gewoon helemaal goed. En nu kan ik dat ook weer voelen, in die verhoudingen, waardoor ik me veel fitter voel. Ik heb niet meer de behoefte om mezelf te vullen met loze voeding.

En nu ik dit zo opschrijf, realiseer ik me weer, dat het voor mij heel goed helpt om persoonlijke dingen met anderen te bespreken. Het geeft me lucht, en nieuwe perspectieven, die ik zelf niet bedacht zou hebben. En het verdiept vriendschappen.

Waar een potje tennis  en een goed gesprek al niet goed voor is. Dank je wel Anouk! 

Tijdens ons gesprek op de tennisbaan, vertelde Anouk me vervolgens over iets wat voor haar zo goed werkt: The five minute journal. In dit kleine boekje beantwoord je dagelijks een paar vragen. Het zijn positieve vragen, waardoor je geluksgevoel toeneemt. Ik geloof dat het werkt, en dit keer is het niet alleen mijn overtuiging, het is wetenschappelijk aangetoond.

Ik nodig je uit om de blog hierover te lezen. En wie weet ga je het boekje dan kopen. Je leert in elk geval Anouk beter kennen:

http://www.helfi.nl/nl/blogs/helfi-blog/the-five-minute-journal

 Veel leesplezier!

*****

De laatste keer was in maart 1997. Toen was ik net 30 jaar en hoogzwanger van mijn oudste zoon. En ik sleepte me uit bed, want ik was moe. Maar loyaal als ik ben, stapte ik om half zeven op de fiets om de trein van 6.56 u naar Rotterdam te halen.  Ik was in die tijd hoofd Marketing Planning en Control in de regio Rotterdam.

Vandaag zat ik in dezelfde trein, onderweg naar het faciliteren van een teamsessie voor een afdeling van de Luchtverkeersleiding Nederland. Onder de vlag van OPP, waar ik associate ben.

En terwijl de trein mij door een prachtig mistig landschap richting Rotterdam rijdt, komen mijn collega’s weer in beeld en denk ik terug aan wat ik allemaal geleerd heb in die 1,5 jaar tijd als hoofd Marketing. Ik was gevraagd voor de functie en vroeg me toentertijd af waarom dat zo was: ik had geen achtergrond in marketing en weinig affiniteit met planning & control. En ik vónd wat van ‘die stafafdeling’ in Rotterdam. Ik ging dus op sollicitatiegesprek met weinig verwachtingen. Tot mijn verbazing deelden de verantwoordelijke directeuren mijn visie op de meeste dingen en kreeg ik bijna zin in de job. En omdat ik Marketing wel interessant vond,  dacht ik: ‘waarom ook niet’. Ik heb er heel wat geleerd.

Ik was blij verrast met het vertrouwen van het management, over de ruimte die ik kreeg om afdeling en inhoud vorm te geven.

Les 1: Ik krijg vleugels als ik ruimte en vertrouwen krijg en ik werk het liefste met ‘verantwoording achteraf in plaats van toestemming vooraf’.

Ik heb me eerst op het team gericht, want dat was nodig.  En leiding mogen geven vind ik heel vervullend.

Les 2: ik werk graag met teams waar ‘iets mee is’.

Daarnaast heb ik me de beginselen van het vak Marketing eigen gemaakt door versneld NIMA A en NIMA B te gaan doen. Met name de praktijkopdrachten vond ik heel interessant.

Les 3: ik ben een praktisch persoon.

Wat ik lastig vond, was een van de directeuren, die zo zijn voorkeuren had en sommige teamleden volstrekt negeerde. 

Les 4: ik kan slecht tegen het buiten sluiten van mensen. En moet daar dan wat mee doen van mezelf. 

We hebben als team mooie resultaten behaald op marketinggebied met creatieve campagnes. Het planning& control stuk bleef enigszins achter.

Les 5: planning en control is hard werken voor mij.

Het is nodig, maar regel vooral dat een ander dat voortaan doet. Een ander die het leuker vindt en het veel beter kan, want:

Les 6: leuk en goed, gaan vaak hand in hand samen. 

Les 7: Delegeren is iets anders dan het uit je handen laten vallen, als manager blijf je  (mede)verantwoordelijk.

Ik denk weer terug aan die laatste werkweek,  dat ik zo moe was. Ik had er verstandiger aan gedaan om eerder mijn zwangerschapsverlof op te nemen. 

Les 8: luister naar je lichaam. Dat liegt niet. 

Voor mij was anderhalf jaar marketing genoeg, tijd voor een nieuwe uitdaging.

Les 9: doe vooral wat je leuk vindt, dan ontdek je in de loop van je loopbaan vaak vanzelf wel wat echt bij jou past.

En als ik dit alles zo eens terug kijk, ben ik tevreden. Wat heb ik veel mogen ervaren in dat anderhalve jaar in Rotterdam.

Les 10: Je kunt veel meer dan je denkt.

Ik kan nog wel even doorgaan, want als je af en toe de tijd neemt om terug te kijken, zul je zien dat je in elke functie  en elke levensfase wel wat leert over jezelf. Wat je later in je leven weer kunt gaan toepassen.  

En met mij is het goed gekomen. Het werk wat ik nu doe, is op mijn lijf geschreven. Dat maakt mij een gelukkige en productieve werknemer.

En natuurlijk gaat dit heerlijke werk ook met vallen en opstaan. Maar zo leer ik. Dat heb ik ook geleerd.

Les 11: Zo werkt het bij mij: Proberen, Succesvol zijn en Fouten maken, Leren en vooral.. Doorgaan. En met open ogen blijven kijken, naar jezelf. En naar de mensen om je heen. 

*******

Ik ben dol op parabels en metaforen. De essentie uit metaforen onthoud ik namelijk wel. Terwijl dikke boeken vol theoriën bij mij niet blijven hangen.

Dat zegt vooral iets over de manier waarop ik leer. Ik leer het gemakkelijkste door de ervaringen die ik opdoe. Ik had ook niet voor niets ‘voldoende’  voor het theoretische deel van mijn afstudeerscriptie en een negen voor  het praktijkdeel.  Dat vond ik toen al heel logisch en eigenlijk was ik er nog trots op ook. Had ik tenminste niet meer tijd in de theorie gestoken dan nodig was.

Er is weinig veranderd sinds die tijd. Al werk ik me natuurlijk wel door theoriën heen van onderwerpen die me interesseren. Zoals het menselijk gedrag. Maar het wordt pas echt leuk, vind ik persoonlijk, wanneer ik er mee kan gaan werken. Wanneer ik het voor me zie, of bijna voor me zie. En dat gaat bij mij dus sneller wanneer de theorie verpakt wordt in een metafoor.

Een van mijn favorieten op het gebied van ‘veranderen’ is: Onze ijsberg smelt!, een boekje geschreven door John Kotter. Leuk ook dat zowel de titel van het boekje, als de inhoud, aansluiten op de metafoor en de inhoud van mijn website. Ik kreeg ook van veel bezoekers van mijn KURRIScoaching website, de vraag of Kotter mij geïnspireerd had. Bewust is dat dus niet zo, het had wel gekund. Maar Kotter en zijn boekje waren wat ver weg gezakt door recentere metaforen en ervaringen. Leuk om het er nu weer eens bij te pakken dus.

Even terug naar ‘Onze ijsberg smelt!: Het is een boekje dat op een levendige wijze laat zien hoe je als team of organisatie succesvol verandert in moeilijke omstandigheden. Geschreven in de vorm van een metafoor over een kolonie pinguïns, die overvallen worden door het feit dat de gletsjer waarop ze leven, op smelten staat. De rol en essentie van leiderschap, diversiteit en samenwerking wordt eenvoudig neergezet. Opvallend is ook hier weer, hoe pinguïns, en mensen ook, kunnen vasthouden aan wat ze kennen. Ook als dat bekende aantoonbaar op instorten staat... 

Ik vind het een aanrader en je mag het boekje van me lenen.  Kijk ook even op de website van Kotter, je komt er via: www.ouricebergismelting.com.  Hier vind je ook praktische toepassingen van bedrijven en leiders na het lezen van het boekje. Dit spreekt mij wel aan, want je ziet gelijk wat het boekje heeft opgeleverd in het omgaan met veranderingen.

Bij ophanden zijnde veranderingen stel ik mezelf vaak vragen als: ‘wat levert het op om te veranderen, wat ga ik missen, waarom zouden we eigenlijk veranderen en wat betekent het voor mij en de anderen’. Ik ben zeker geen Scout of Professor uit het verhaal van Kotter, soms ben ik een Alice, soms een Buddy, Louis of een Sally Ann. Welke pinguïn ben jij?

Oftewel welke rol heb jij in een verandertraject? En hoe werkt dat door bij een persoonlijke verandering? Wat is eigenlijk jouw ijsberg?

Boekje meenemen op vakantie? De levertijd is kort. En leen je hem van mij, dan ben je welkom voor een lekkere kop koffie en een goed gesprek.

Ik wens je een goede zomertijd toe!

************

Vorige week was de introductie van de iPad 2. Hier in huis leidde dat tot veel opwinding.

Zoonlief werd door vader ingezet om samen met een vriendje ‘in de rij te gaan staan’. De beloning voor de jongens was vier euro én het eerste gebruik van de felbegeerde iPad 2. Ik vond het een nogal onzinnig verzoek (hoezo een rij). Maar na enig doorvragen, bleek dat de lokale Apple-winkel ’s middags om half vier zou sluiten en om vijf uur weer open zou gaan voor de lancering van de iPad 2 (er lag zelfs een rode loper uit). Tot mijn verbazing bleek er dus een heuse rij met meer dan honderd wachtenden te zijn, al om vier uur.

Ik trok gelijk de parallel met Japan. Ook een welvarend land, maar nu door de natuurkrachten geteisterd. Ook daar staan tegenwoordig veel mensen in de rij.
Helaas niet voor een ‘toys for the boys’ gadget maar voor de eerste levensbehoefte van water enzo. Even schoot er door me heen: ‘waar zijn we hier in vredesnaam mee bezig’. Wie gaat er voor een ‘nice to have’ product uren in de rij staan, terwijl je datzelfde product over een paar weken binnen een paar minuten kunt kopen. Knappe marketing? Status? Hebzucht? Verveling? Volgens mijn man en zoon is een iPad zowel heel leuk als heel handig. Ik heb inmiddels ontdekt dat dit ook zo is. Maar goed, dat geldt wel voor meer dingen hier in huis. Zoonlief en vriendje kwamen trouwens pas om half zeven, stuiterend weer thuis. Met een iPad 2, in handen.  Ze zouden morgen zó weer in de rij gaan staan. Het was namelijk heel gezellig in de rij. Vlak voor hun stond een jarige man die trakteerde op borrelhapjes. Apple medewerkers kwamen regelmatig langs met drinken, lekkers en aanbiedingen en er werd veel gekletst in de rij. Wachten op een iPad 2 verbroedert blijkbaar. Dat vond ik wel een positief neveneffect.

Het is wel duidelijk dat ik nooit voor een iPad, iPod, iPhone of ander iDing in een rij zou gaan staan (overigens ben ik verder een enthousiast Apple gebruiker hoor). Maar waar voor dan wel? Waar ga ik voor in een rij staan? Ik ben er nog niet uit. Maar dat hoeft ook niet. We hebben namelijk drie heel verschillende kinderen, die we dus de komende jaren kunnen inzetten in drie heel verschillende rijen. Of niet…

Voor wat ga jij in een rij staan? 

************

Gisteren kreeg ik deze nieuwjaarsgroet, van oud-collega Wilma. Ik werd er warm en blij van. Om te delen dus. En ik doe mee in 2012, jij ook!

Hier komt de nieuwjaarsgroet en uitnodiging (met blijde toestemming van Wilma)... 

Lieve vrienden, (oud)collega’s en relaties,

Waarschijnlijk hebben jullie allemaal de laatste dagen de vraag gehad: wat is je voornemen in 2012? Mij is die vraag ook gesteld en ik wil het antwoord graag met jullie delen.

Mijn antwoord is gebaseerd op mijn ergernis aan het collectieve pessimisme. Wat een doemdenkers zijn we met z’n allen! Natuurlijk is mij de dubbele dip ook niet ontgaan, maar we komen er niet uit zonder positivisme. Laten wij dat in gang zetten! Daarom heb ik me zelf voorgenomen dit jaar veel te lachen, energie te geven, te inspireren en positief te zenden. Doe mee, en deel positieve, leuke, mooie, inspirerende gedachten en zet anderen er ook toe aan!

Have a SEBY 2012!! 

Smile

Enspire

Be positive

(en denk meer aan You (others), in plaats van I)

Maak er iets moois van en hartelijke groet, Wilma

**********